Sztuka współczesna jest jak gorgonzola. Można ją albo kochać po grób, albo nienawidzić do szpiku kości. Czasem trudna do zrozumienia, jest najbardziej indywidualnym wyrazem artysty – kropelką jego twórczej krwi, w której mieści się wszystko to kim jest. I być może właśnie dlatego, to niezwykle różnorodne, barwne i igrające ze zmysłami obserwatora malarstwo stanowi tak doskonały materiał do układania.
Współczesne malarstwo trudno zakwalifikować, sprowadzić do jednego wspólnego mianownika – to raczej ogromny wór pomysłów, idei, tematów oraz form, które przeciskane są przez wrażliwość twórcy. To on jest centrum swojego dzieła – bez poznania jego twórcy, nie sposób pojąć, co swoją sztuką próbuje przekazać. Tak właśnie jest w przypadku dzieł Rexa Raya, amerykańskiego artysty nie bojącego się flirtować z komercją, a z romansu tego narodziły się nie tylko okładki płyt Davida Bowie czy wspaniałe światy wytwórni filmowej Dreamworks, ale także niezwykłą serię puzzli oferowanych przez niemiecką firmę Heye.
Twórczość Reya to przede wszystkim zabawa kolorem. Zainspirowane muzyką i kulturą lat sześćdziesiątych graficzne mozaiki Reya trudno pomylić z czymś innym – świetnym tego przykładem są dwa obrazy przerobione na puzzle „Maxarella” oraz „Rallenta”. Popowa estetyka nawiązuje do sztuki Andy’ego Warhola, a także modernizmy z połowy XX wieku jest także ciekawym eksperymentem formalnym. Podczas tworzenia używa bowiem skomplikowanej techniki łączenia kserografii, drzeworytów wykonywanych z ręcznie robionych bloków drewnianych oraz wycinanek. Najbardziej charakterystyczne formy Reya to paraboliczne abstrakcje, które tworzą niekiedy rozpoznawalne, rzeczywiste kształty.
Jak powiedział kiedyś kanadyjski pisarz, Douglas Coupland, znany ze swojego zainteresowania wpływem nowoczesnych technologii na społeczeństwa:
„Sztuka Rexa koreluje z twórczością tych artystów, którzy pozornie przekraczają granice designu, pop artu oraz grafiki. Ze zderzenia światów sztuki, w tym także sztuki ulicznej, kultury medialnej, mody oraz kultury medialnej tworzy dzieła zupełnie zatopione w danym momencie. I całkowicie przy tym wieczne.”
